Γερμανικός σύλλογος από τη Βρέμη ζητά "συγνώμη" για το Ολοκαύτωμα των Πύργων από τους Ναζί τον Απρίλη του 1944
(www.kozani.tv)
Φέτος, με τη συμπλήρωση εβδομήντα χρόνων από το ολοκαύτωμα των Πύργων, ο Ελληνογερμανικός Σύλλογος «Διάλογος» από το Μπέλμενχόρστ της Βρέμης εκπλήσσει ευχάριστα τους κατοίκους του χωριού, ζητώντας συγγνώμη για τα εγκλήματα τα οποία διέπραξαν οι Γερμανοί στο χωριό. Εξαμελής αποστολή του θα εγκαινιάσει
το μνημείο συγγνώμης και συμφιλίωσης, το οποίο με έξοδά του έστησε στην πλατεία του χωριού. Στο μνημείο αναγράφονται στα ελληνικά και τα γερμανικά τα εξής:
«Γεμάτοι ντροπή, εβδομήντα χρόνια μετά το ολοκαύτωμα του γερμανικού στρατού στους Πύργους Πτολεμαΐδας στις 23 Απριλίου του 1944 θρηνούμε τα θύματα. Εκφράζουμε σεβασμό στην Αντίσταση κατά της γερμανικής κατοχής. Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο είναι κοινή μας αποστολή.
Ελληνογερμανικός Σύλλογος «ΔΙΑΛΟΓΟΣ» από το Μπέλμενχόρστ της Γερμανίας
23 Απριλίου 1944».
Στην ειδική εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 23 Απριλίου τα μέλη του συλλόγου «ΔΙΑΛΟΓΟΣ» θα καταθέσουν λουλούδια στο μνημείο των θυμάτων του ολοκαυτώματος, θα πραγματοποιήσουν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου συγγνώμης, θα φυτέψουν το δέντρο της συμφιλίωσης και θα έχουν διάλογο με επιζώντες του ολοκαυτώματος καθώς και με άλλους κατοίκους του χωριού.
Κατά τη διάρκεια δε της εδώ παραμονής τους θα ενημερωθούν για το ιστορικό του ολοκαυτώματος από τον γράφοντα, μεταφέροντας τα ιστορικά στοιχεία στην πατρίδα τους προς ενημέρωση των συμπατριωτών τους.
Το Ιστορικό του Ολοκαυτώματος των Πύργων
Στις 23 Απριλίου του 1944 οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους αφάνισαν τους Πύργους Πτολεμαΐδας, σκοτώνοντας ή καίγοντας ζωντανούς τριακόσιους σαράντα ανθρώπους, στην πλειονότητά τους γυναικόπαιδα, ακόμα και αβάφτιστα μωρά.
Ξημέρωνε στο χωριό η 23 Απριλίου του 1944, του Αγίου Γεωργίου ταυτόχρονα με την Κυριακή του Θωμά, όταν την ησυχία διατάραξαν ομοβροντίες οβίδων και κροταλίσματα πολυβόλων. Τρομαγμένοι οι κάτοικοι πετάχτηκαν από τα κρεβάτια τους για να δουν τι συμβαίνει. Φωνές, πολλές φωνές ακούγονταν από παντού: «Οι Γερμανοί! Έρχονται οι Γερμανοί!»
Ανάστατοι όλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους, παίρνοντας μαζί τους ό,τι προλάβαιναν. Αλλόφρονες κατευθύνονταν προς τις δασωμένες πλαγιές του Βερμίου για να σωθούν.
Οι Γερμανοί από το Αμύνταιο, με επικεφαλής αξιωματικούς της Γκεστάπο, καθοδηγούμενοι από ομάδα ντόπιων συνεργατών τους από παρακείμενο χωριό, μπήκαν στην Κάτω Συνοικία, ενώ άλλη ομάδα Γερμανών από την Πτολεμαΐδα, συνοδευόμενη από άνδρες του δοσίλογου Πούλου, είχε εισβάλλει, ταυτόχρονα με την πρώτη, στην Μεσαία και στην Άνω Συνοικία.
Το τι επακολούθησε είναι αδύνατο να περιγραφεί. Αδύνατο να χωρέσει ανθρώπου νους τι έκανε «άνθρωπος» σε άνθρωπο. Οι ζοφερές σκηνές της Κόλασης ωχριούν μπροστά στη φρίκη που επακολούθησε σε κάθε γωνιά του χωριού.!!!
Η Μεσαία Συνοικία δοκίμασε ανείπωτη συμφορά. Μέσα στους αχειρώνες της έγιναν παρανάλωμα της φωτιάς εκατόν ογδόντα άνθρωποι. Στη γειτονιά αυτή η φρικαλαιότητα ξεπέρασε και την πιο νοσηρή φαντασία. Οι επιδρομείς ξεσκίζουν με τις ξιφολόγχες τους την κοιλιά της Σοφίας Γκέσιου, που γέννησε μόλις την προηγούμενη μέρα, αφού προηγουμένως σκότωσαν μπροστά στα μάτια της τα δίδυμα μωρά και τον άντρα της.
Οι Γερμανοί χτενίζουν τις υπερκείμενες πλαγιές του Βερμίου, ξετρυπώνοντας από τις σπηλιές, τις λόχμες και τα λαγούμια, όπου είχαν καταφύγει για να σωθούν, 95 ανθρώπους από την Άνω Συνοικία. Τους συγκέντρωσαν κάτω από τη Μεγάλη Πέτρα και εν ψυχρώ τους εκτέλεσαν.
Στη Συνοικία των Σεβαστιανών σκοτώνουν τριάντα γυναικόπαιδα, ξεκληρίζοντας την οικογένεια Φωτιάδη. Η Άννα Κοσμίδου προσπαθεί μάταια να προστατέψει τα πέντε παιδιά της μέσα στα φορέματά της. Η ίδια, ημιθανής, σώζεται με εννέα τραύματα από το σωρό των νεκρών παιδιών της.
Ο Περικλής Μελκόπουλος είχε χωθεί με τη γυναίκα και τα τέσσερα παιδιά του σε μια κρυψώνα. Το κλάμα του μικρότερου παιδιού τούς πρόδωσε. Ο γερμανός στρατιώτης που τους ξετρύπωσε δεν τους εκτέλεσε και με νοήματα τους έδωσε να καταλάβουν πως πρέπει να πνίξουν το μικρό για να μην τους εντοπίσουν τα Ες Ες από τα κλάματά του. Οι γονείς αρνήθηκαν και η οικογένεια μετά από πολλές περιπέτειες σώθηκε. Μέσα στη βαρβαρότητα του πολέμου και μια χριστιανική πράξη, μια εξαίρεση από τον κανόνα, ευτυχώς…
Εν τω μεταξύ στην Κάτω Συνοικία, πυροβολώντας αδιάκριτα όποιον προσπαθούσε να ξεφύγει, οι εισβολείς έμπαιναν στα σπίτια και οδηγούσαν τους ανθρώπους στο χώρο κοντά στην εκκλησία της Παναγίας, όπου βρίσκονται τα νεκροταφεία της Συνοικίας. Αφού συγκέντρωσαν όλους τους κατοίκους, τους έβαλαν στη σειρά και έστησαν τα πολυβόλα. Τρόπος να το σκάσει κανείς δεν υπήρχε μήτε δυνατότητα καμιά. Ωστόσο δεν έλειψαν και εκείνοι που αρνήθηκαν να δεχτούν τον θάνατο με σταυρωμένα χέρια, όσο κι αν οι πιθανότητες σωτηρίας ήταν περιορισμένες. Ξεχύθηκαν στο ρέμα σε μια απέλπιδα προσπάθεια με μάταιο αποτέλεσμα. Το παρακείμενο ρέμα και οι κοντινές πλαγιές γέμισαν με νεκρούς. Οι υπόλοιποι μπροστά στα στημένα πολυβόλα περίμεναν ανήμποροι τον θάνατο.
Ξαφνικά και ενώ όλα ήταν έτοιμα για την ολοκλήρωση της απάνθρωπης πράξης, ένας γερμανός μοτοσικλετιστής έφερε τη διαταγή για να μεταφερθούν οι αιχμάλωτοι στα Χάνια της Πτολεμαΐδας. Εδώ σκοτώνουν τη δασκάλα Αναστασία Σιούλη, τον νεαρό Κώστα Βερβέρη καθώς και άλλα μέλη των εαμικών οργανώσεων, αφού πρώτα τους βασάνισαν φριχτά και τους υποχρέωσαν να σκάψουν τους τάφους των.
Το χωριό παραδόθηκε στις φλόγες. Καταστράφηκε…Ερηπώθηκε…δεν έμεινε πέτρα πάνω στην πέτρα. Δεν απόμεινε ούτε ένα δείγμα από τα μακεδονικού τύπου αρχοντικά με τα σαχνισί που διέθετε. Λίγο προτού πυρπολυθεί, οι συνεργάτες των Γερμανών από παρακείμενο χωριό λαφυραγώγησαν τις περιουσίες των κατοίκων του, μεταφέροντας στο χωριό τους ακόμα και τις προίκες των ανύπαντρων κοριτσιών.
Η ύβρις όμως – με την αρχαιοελληνική της σημασία – δε ολοκληρώθηκε, αφού οι νεκροί μας έμειναν άταφοι, βορά στα άγρια θηρία. Μετά από δέκα μέρες και πλέον, εκλιπαρώντας την άδεια του κατακτητή, δειλά δειλά επέστρεψαν επιζήσαντες για να επιτελέσουν το θλιβερό καθήκον.
Σύμφωνα με μαρτυρία της Κατίνας Τουφεξή, που συνόδεψε τον πατέρα της για το σκοπό αυτό, «η μυρωδιά καμένης ανθρώπινης σάρκας ήταν έντονη μέσα στα ερείπια και τα αποκαΐδια». Η εικόνα αυτή χαράχτηκε έντονα στη μνήμη της νεαρής κοπέλας, που τραυματισμένη ψυχικά δεν ξαναπάτησε το πόδι της στο χωριό. Όσοι νεκροί βρέθηκαν – πολλοί από αυτούς χωρίς να αναγνωριστούν – θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους.
Ο τελικός απολογισμόςτου ολοκαυτώματος καταμετρά 341 νεκρούς. Ο αριθμός αυτός εκτιμάται ότι είναι ακόμα μεγαλύτερος. Η ολοσχερής καταστροφή των αρχείων της κοινότητας και η μη επιστροφή έκτοτε στο χωριό κάποιων οικογενειών καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την εξακρίβωση του τελικού αριθμού των θυμάτων.
Ο πόλεμος τελείωσε, οι κάτοικοι σιγά σιγά επέστρεψαν στο χωριό – όχι όλοι αφού πολλοί τραυματισμένοι ψυχικά δεν θέλησαν να ξαναγυρίσουν. Το 1951 που μετρήθηκαν βρέθηκαν μόνον 978, πολλοί λίγοι, αφού οι μισοί… έλειπαν.
Προϊόντος του χρόνου η ζωή άρχισε να βρίσκει τους κανονικούς της ρυθμούς μα «τίποτε δεν ήταν όπως και πρώτα, τίποτε δεν ήταν όπως παλιά». Οι κάτοικοι του χωριού ανασκουμπώθηκαν. Σήκωσαν τα μανίκια τους και δούλεψαν απαράμιλλα. Τα παιδιά που σώθηκαν έπρεπε να ζήσουν. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης, κατά κύριο λόγο, ήταν αυτό που τους έκανε να αντέξουν τον πρώτο καιρό. Αδάμαστη κι ακατάβλητη η ψυχή τους δεν το βάζει κάτω. Δεν αποδέχεται καμία ήττα. Γιατί η ήττα δεν αποτελεί εξωτερικό γεγονός. Αποτελεί, κατ' εξοχήν, εσωτερικό ψυχικό γεγονός και δεν υπάρχει αν δεν την αποδεχτεί η ψυχή.
Κι έγινε η απόγνωσή τους ελπίδα κι απαντοχή, ο πόνος και το δάκρυ τους παρηγοριά και προσμονή, η πίκρα τους δύναμη και κουράγιο, το μοιρολόι τους τραγούδι. Και τραγούδησαν μαζί Πόντιοι και Ντόπιοι τα τραγούδια τους και τους σκοπούς τους. Τη μια φορά το «Μήλο μου κόκκινο», την άλλη το «Σεράντα μήλα κόκκινα σ’ έναν μαντίλ’ δεμένα». Τραγούδησαν, γιατί ο ιδρώτας τους πότισε την αιματοβαμμένη τους γη την έκανε να βλαστήσει και να καρπίσει. Και η γη τους έδωσε πλούσιους καρπούς. Μήλα ολοκόκκινα, μήλα πράσινα, κάθε λογής και ποικιλίας, εκλεκτής ποιότητας μήλα, από τα καλύτερα της χώρας μας, επιβραβεύοντας έτσι τους κόπους των κατοίκων. Το σπουδαιότερο όμως είναι που βλάστησαν και θαλερά κλαδιά στο δέντρο της ζωής. Γεννήθηκαν παιδιά και ξαναγέμισε το σχολείο και οι δρόμοι του χωριού με χαρούμενες παιδικές φωνές και οι ψυχές των χαροκαμένων κατοίκων με ελπίδα για ζωή.
Σήμερα εβδομήντα χρόνια μετά το τραγικό εκείνο γεγονός που σημάδεψε ανεξίτηλα τον τόπο, οι Πύργοι αποτελούν μια οικονομικά ευημερούσα κοινότητα χιλίων, περίπου, κατοίκων. Οι δυναμικές και εκτεταμένες καλλιέργειες μήλων και κερασιών, τα στάνταρτ παραγωγής των οποίων αγγίζουν τα αντίστοιχα ιταλικά, και οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, συγκράτησαν τον πληθυσμό στον τόπο, ανεβάζοντας το βιοτικό του επίπεδο.
Όμως ο άνθρωπος «ου μόνον επ’ άρτον ζήσεται» και χρέος ιερό επιτάσσει στους απογόνους των θυμάτων του ολοκαυτώματος των Πύργων τη γνωστοποίησή του στο Πανελλήνιο, τη μεταλαμπάδευση της μνήμης στις επερχόμενες γενιές. Η μνήμη του παρελθόντος είναι αυτή που δίνει νόημα, συνοχή και περιεχόμενο στη ζωή και την ύπαρξή μας. Δεν συντρέχει όμως κανένας λόγος να στηθεί μια λατρεία της μνήμης για τη μνήμη. Γιατί η ιεροποίηση της μνήμης είναι ένας από τους τρόπους που την καθιστούν στείρα και επικίνδυνη. Η μνήμη, λοιπόν, ας καταστεί οδηγός μας ενάντια στον νεοναζισμό, στον ολοκληρωτισμό, στην παγκοσμιοποίηση, στην αφομοίωση. Είναι απαραίτητη η μνήμη στον αγώνα για την αποφυγή τραγικών γεγονότων. Για να μην ξαναγνωρίσει η ανθρωπότητα καταστροφικούς πολέμους, γενοκτονίες, σφαγές, ολοκαυτώματα, ολοκληρωτισμούς, πρέπει να θυμάται τις γενεσιουργούς τους αιτίες. Να θυμάται και να αγωνίζεται για να τις αποφεύγει. www.eordaia.orgΗ «συγνώμη» των Γερμανών για το Ολοκαύτωμα των Πύργων Eορδαίας. Διαβάστε το δημοσίευμα της εφημερίδας Αγγελιοφόρος, που σας μεταφέρει διαδικτυακά το kozan.gr:
«Συγνώμη» για το ολοκαύτωμα σε Πύργους και Μεσόβουνο
Συνολικά 426 άνθρωποι βρήκαν το θάνατο από τις κατοχικές δυνάμεις
Τραγικές μνήμες από το παρελθόν θα αναβιώσουν τις επόμενες μέρες στις περιοχές Πύργοι και Μεσόβουνο Εορδαίας, όπου στις 23 και 24 Απριλίου του 1944, συνολικά 426 άνθρωποι βρήκαν το θάνατο από τις κατοχικές δυνάμεις.
Στο ίδιο μέρος θα βρεθούν για πρώτη φορά δέκα μέλη του Ελληνογερμανικού Πολιτιστικού Συλλόγου «Dialogos», τα οποία μετά από επικοινωνία τους με τους προέδρους των τοπικών κοινοτήτων αποφάσισαν να μεταβούν στη Δυτική Μακεδονία προκειμένου να ζητήσουν δημόσια συγνώμη για τα γεγονότα του '44.
«Πρόκειται κυρίως για Γερμανούς οι οποίοι θέλησαν να προβούν σε αυτή τη συμβολική κίνηση ώστε να εκφράσουν την οδύνη και τη θλίψη τους αλλά και τη συγνώμη τους για τα αποτρόπαια εγκλήματα που συνέβησαν στην περιοχή», δηλώνει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ο αντιδήμαρχος Εορδαίας, Σοφοκλής Σιδηρόπουλος, ο οποίος κατάγεται από τους Πύργους.
Επισημαίνει δε ότι θα γίνουν τα εγκαίνια μνημείου στην πλατεία του χωριού ενώ θα ψαλεί και επιμνημόσυνη δέηση στο Μεσόβουνο, στο σημείο όπου σκοτώθηκαν τρεις σοβιετικοί στρατιώτες. «Οι εκδηλώσεις στην περιοχή θα κορυφωθούν στις 11 Μαΐου με το ετήσιο μνημόσυνο στη μνήμη των 318 θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας στους Πύργους και των 108 θυμάτων στο Μεσόβουνο», προσθέτει.
Εξιστορώντας τα γεγονότα του ολοκαυτώματος, αναφέρει ότι διαδραματίστηκαν στο πλαίσιο της επιχείρησης «Μαγιάτικη καταιγίδα» που ξεκίνησε στις 22 Απριλίου του 1944 και ολοκληρώθηκε στις 25 Απριλίου. «Την επιχείρηση καθοδηγούσαν οι Σλέτερ και Εμπερλάιν, δύο αξιωματικοί της Βέρμαχτ. Σκοπός τους ήταν η εκκαθάριση του όρους Βέρμιου από αντάρτικες ομάδες και γενικότερα ο εκφοβισμός του τοπικού πληθυσμού για να μην δημιουργηθούν προβλήματα στις κατοχικές δυνάμεις που κατέρρεαν την περίοδο του 1944. Στο ολοκαύτωμα των Πύργων έχασαν τη ζωή τους 318 άτομα. Ακολούθησε το ολοκαύτωμα του Μεσόβουνου με 108 θύματα ενώ πυρπολήθηκαν το Άνω και το Κάτω Γραμματικό και έγιναν ομαδικές εκτελέσεις άμαχου πληθυσμού στην Κουτσούφλιανη», σημειώνει και τονίζει ότι επρόκειτο για τις πιο αιματηρές επιχειρήσεις που έγιναν ποτέ στο βορειοελλαδικό χώρο. http://www.neaptolemaidas.gr
