ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΡΕΣΠΩΝ ΚΑΙ ΕΟΡΔΑΙΑΣ κκ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ‏

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

Η ἐπί τῆ λαμπροφόρῳ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως «Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα, τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς Ἀναστάσεως ».(Ἀναστάσιμος Κανών)

Πρός τόν Ἱερό Κλῆρο τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς Μητροπολιτικῆς περιφερείας μας. Ἀγαπητά μου πνευματικά παιδιά, Χριστός Ἀνέστη! Μέ τόν γλυκύτατο αὐτόν χαιρετισμό, τόν χαιρετισμό τῆς νίκης καί τοῦ θριάμβου τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Ἅδου, ἐπιθυμεῖ ὁ ταπεινός ἐπίσκοπός σας νά σᾶς χαιρετήσει καί νά σᾶς ἀσπαστεῖ, ἕναν ἕναν ἐν φιλήματι ἁγίῳ, τήν ἁγία αὐτή ἡμέρα τοῦ Πάσχα. Δοξολογῶ ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου τόν Τριαδικό Θεό μας, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἀξίωσε καί ἐφέτος νά διαπλεύσουμε τό ὄντως ἐπίπονο μέγα πέλαγος τῶν νηστειῶν καί νά προσαράξουμε στόν εὔδιο λιμένα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας, παρ’ὅλες τίς δυσκολίες πού εἴχαμε νά ἀντιμετωπίσουμε, πνευματικές καί κοσμικές.

Ἀπό τήν Καθαρά Δευτέρα ἕως καί τό Μεγάλο Σάββατο, γιά πενήντα σχεδόν ἡμέρες, ὅλοι μας, θέλω νά πιστεύω, εἰσήλθαμε, ὑπακούοντας στή φωνή τῆς Ἐκκλησίας, στό «στάδιο τῶν ἀρετῶν», στήν ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί στήν ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα καί ἀγωνιστήκαμε τόν ἀγώνα τόν καλό, νηστεύοντες, ἐγκρατευόμενοι, προσευχόμενοι, μετανοοῦντες, ἐλεοῦντες, μέ σκοπό τήν ὅσο τό δυνατόν καθαρότερη συμμετοχή μας στήν «ἑορτή τῶν ἑορτῶν» καί στήν «πανήγυρη τῶν πανηγύρεων», πού εἶναι τό ἅγιο Πάσχα. Ὅλοι οἱ καταπληκτικοί ὕμνοι πού ἀκούσαμε τήν περίοδο αὐτή, ὅπως καί ὅλα τά συγγράμματα τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας πού ἀναφέρονται στίς ἅγιες αὐτές ἡμέρες, συνδέουν τήν ἄσκηση τῶν ἡμερῶν μέ τήν συμμετοχή μας στό Μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὅλος ὁ ἀγώνας τῆς Τεσσαρακοστῆς γίνεται γιά νά δοῦμε τό ἀπρόσιτο φῶς τῆς Ἀναστάσεως καί νά ζήσουμε μέσα σέ αὐτό. Δέν νηστέψαμε γιά νά γίνουμε τελειότεροι. Δέν ἐγκρατευτήκαμε γιά νά γίνουμε ἠθικότεροι. Δέν ἐλεήσαμε γιά νά γίνουμε πιό φιλάνθρωποι. Ὅλα αὐτά καί ἄλλα τόσα πνευματικά γυμνάσματα μέ τά ὁποία ἀσκηθήκαμε, τά πραγματοποιήσαμε γιά νά γνωρίσουμε τόν Θεό, νά ζήσουμε τόν Θεό, νά γευτοῦμε τόν Θεό. Στήν Ἐκκλησία μας ἡ ἄσκηση καί ὁ πνευματικός ἀγώνας δέν ἔχει σκοπό τήν ἠθική τελείωση τοῦ ἀνθρώπου, νά γίνει δηλαδή ὁ ἄνθρωπος ἕνας καλός, ἠθικός ἄνθρωπος. Καί ἄλλες θρησκεῖες, μέ τήν ἄσκηση πού ἐπιβάλλουν, στοχεύουν στήν ἠθική βελτίωση τοῦ ἀνθρώπου. Σκοπός τῆς ἀσκήσεως ὅμως στήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Πίστη δέν εἶναι μιά ἁπλή ἠθική βελτίωση τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά ἡ ἁγιότητα, νά γίνει ὁ ἄνθρωπος ἅγιος. Καί ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἅγιος μόνον ὅταν ἀσκεῖται μέσα στήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί ὁ φορεύς τῆς Ἀληθείας. Ἡ ἄσκηση, λοιπόν, γιά τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς πού πραγματοποιεῖται στόν σωτήριο χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἕναν καί μοναδικό σκοπό καί στόχο: νά γνωρίσει ὁ ἄνθρωπος τόν Θεό, νά γίνει ὅμοιος μέ Αὐτόν. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας, στούς περίφημους Μακαρισμούς, μᾶς εἶπε ὅτι: «Μακάριοι εἶναι αὐτοί πού ἔχουν καθαρή καρδιά, γιατί αὐτοί θά δοῦν τόν Θεό». (Ματθ. 5,8) Ὁρίζει δηλαδή ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ τήν καθαρή καρδιά. Ὅλη τήν Σαρακοστή ἡ Ἐκκλησία μας αὐτό μᾶς βοήθησε, μέ τίς πνευματικές ἀσκήσεις πού μᾶς πρότεινε, νά κατανοήσουμε καί νά βιώσουμε. Ὅτι ὅταν καθαρίσουμε τήν καρδιά μας ἀπό τά πάθη καί τίς ἁμαρτίες μας, θά δοῦμε τόν Θεό «καθώς ἐστι» (α΄Ἰωάν, 3,2), ὅπως ἀκριβῶς εἶναι: Θεό καί Ἄνθρωπο. Σταυρωμένο καί Ἀναστημένο. Ταπεινωμένο καί Δοξασμένο. Ἀδύνατο καί πανίσχυρο. Τόσο ἀδύνατο, πού νά ὑπομένει ἄκρα ταπείνωση, σταυρό καί θάνατο· τόσο πανίσχυρο, πού νά συντρίβει τόν αἰώνιο ἐχθρό του, τόν διάβολο, καί νά καταργεῖ τόν μόνιμο φόβο του, τόν θάνατο, χαρίζοντας ἐλευθερία καί αἰώνια ζωή σέ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος.

Αὐτήν τήν ἀλήθεια περιγράφει ἡ Ἐκκλησία μας πανέμορφα στόν Πανηγυρικό Κανόνα τῆς Ἀναστάσεως. «Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς Ἀναστάσεως, Χριστόν ἐξαστράπτοντα καί Χαίρετε φάσκοντα τρανῶς ἀκουσόμεθα, ἐπινίκιον ἄδοντες» «Μέ καθαρές τίς αἰσθήσεις θά ἀντικρύσουμε τόν Χριστό ὁλόλαμπρο μέσα στό ἀπρόσιτο φῶς τῆς Ἀναστάσεως καί θά Τόν ἀκούσουμε καθαρά νά μᾶς λέει, χαίρετε, ἐνῶ ἐμεῖς θά ψάλλουμε ἐπινίκιο ὕμνο». Τίθενται ὅμως συχνά, ἀπό «πιστούς» καί δυσπίστους, τά ἐρωτήματα: «Παρ’ ὅ,τι πιστεύω, γιατί δέν ἔχω αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ στήν ζωή μου;» «Γιατί, ἐνῶ συμμετέχω στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Χριστός συνεχίζει νά εἶναι ὁ ἄγνωστος «Χ» τῆς ζωῆς μου;» «Γιατί, ἐνῶ ἑορτάζω τήν Γέννηση, τήν Μεταμόρφωση, τήν Σταύρωση, τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν συναντῶ τόν Γεννηθέντα, Μεταμορφωθέντα, Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Χριστό στήν πορεία μου;» Ταπεινῶς φρονῶ ὅτι στά ἐρωτήματα αὐτά ἡ ἀπάντηση εἶναι μία: Δέν αἰσθανόμαστε τόν Χριστό, δέν συναντοῦμε τόν Χριστό, δέν ζοῦμε τόν Χριστό, γιατί συνεχίζει ἡ καρδιά μας νά παραμένει ὑποδουλωμένη στά πάθη της. Καί ὅταν ἡ καρδιά εἶναι δούλη στήν ἁμαρτία, τότε ὅλος ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὑπόδουλος στόν διάβολο. Στόν ἄνθρωπο αὐτόν, ἐνῶ ὁ Χριστός εἶναι δίπλα του δέν Τόν αἰσθάνεται, ἐνῶ τοῦ μιλάει δέν Τόν ἀκούει, ἐνῶ γίνεται τροφή δέν Τόν γεύεται, ἐνῶ γίνεται ὀξυγόνο δέν Τόν ἀναπνέει, ἐνῶ γίνεται ὕλη δέν Τόν ἀγγίζει. Ἔτσι ὁ Χριστός παραμένει ὁ ἄγνωστος Θεός, ἡ ζωή του στήν Ἐκκλησία καταντᾶ ἀσφυκτική καί ἡ συμμετοχή του στίς ἑορτές τῆς πίστεως εἶναι κάθε ἄλλο ἀπό οὐσιαστική. Μέ τήν περίοδο τῆς ἀσκήσεως πού διανύσαμε ἀλλά καί μέ τήν περίοδο στήν ὁποία μόλις εἰσήλθαμε ἡ Ἐκκλησία μας, ὡς φιλόστοργη μητέρα, προσπάθησε, σεβόμενη ἀπόλυτα τήν ἐλευθερία μας, νά μᾶς μυήσει σέ αὐτήν τήν μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι ὁ Χριστός φανερώνεται σέ καρδιές μέν ἁμαρτωλές, οἱ ὁποίες ὅμως μέ δάκρυα μετανοίας ζητοῦν τό ἔλεος Σου καί μέ συνεπή ἄσκηση ἀγωνίζονται νά καθαρίσουν τήν καρδιά τους γιά νά κατοικήσει ὁ μόνος καθαρός Κύριος. Ὅταν, λοιπόν, ἔτσι ζεῖ ὁ ἄνθρωπος ὅλη αὐτήν τήν περίοδο, τότε τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως συνατᾶ τόν Ἀναστημένο Χριστό στήν Γαλιλαία τῆς καρδιᾶς του. Ὁ Χριστός συμπορεύεται ἀναστημένος δίπλα του γιά νά Τόν νιώσει, τόν χαιρετᾶ γιά νά Τόν ἀκούσει, τοῦ δίδει τό σῶμα καί τό Αἷμα Σου γιά νά Τό γευτεῖ, εὐωδιάζει ἀπό τά μῦρα τοῦ ἄδειου τάφου γιά νά Τόν ὀσφρανθεῖ, τόν ταΐζει μέλι καί ψάρι γιά νά Τόν ἀγγίξει. Ὄχι μόνον ἡ καρδιά ἀλλά ὅλες οἱ αἰσθήσεις του βιώνουν τήν παρουσία τοῦ Σταυρωμένου καί Ἀναστημένου Χριστοῦ. Καί ἔτσι τό Πάσχα γίνεται ἀπαρχή τῆς αἰωνίου ζωῆς. Ἀγαπητά μου πνευματικά παιδιά, Μέσα στίς σκληρές ἡμέρες πού διερχόμαστε καί ὡς Ἔθνος ἀλλά καί ὡς πρόσωπα ἡ μοναδική ἐλπίδα πού μπορεῖ νά ἀνανεώσει τήν πίστη σ’ ἕνα καλύτερο αὔριο εἶναι ὁ Ἀναστημένος Χριστός μας. Αὐτός πού «τίς ἁμαρτίες μας ἔλαβε καί τίς ἀρρώστιες μας ἐβάστασε»(Ματθ.η,17). Μέ αὐτόν ἄς στρέψουμε καί πάλι τόν νοῦ καί τήν καρδιά μας. Καί ἄς ὁμολογήσουμε μέ συντριβή «Κύριε, σοί μόνῳ ἁμαρτάνω ἀλλά καί σοί μόνῳ λατρεύω» (εὐχή Πεντηκοστῆς). «Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν, ἐκτός Σοῦ ἄλλον οὐκ οἴδαμεν» (εὐχή Πάσχα). Ἐπιτρέψτε μου νά ὁλοκληρώσω τήν Πασχάλιο ἐπικοινωνία μας μέ κάποιους συγκλονιστικούς λόγους τοῦ Μεγάλου Πατρός τῆς Ἐκκλησίας μας ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, τούς ὁποίους συνέγραψε γιά τό ἅγιο Πάσχα.«Τώρα εἴμαστε ἀναγκασμένοι ν᾿ ἀνακεφαλαιώσουμε τὸ λόγο ὡς ἑξῆς: Δημιουργηθήκαμε, γιὰ νὰ εὐεργετηθοῦμε. Εὐεργετηθήκαμε, ἐπειδὴ δημιουργηθήκαμε. Μᾶς δόθηκε ὁ Παράδεισος, γιὰ νὰ εὐτυχήσουμε. Λάβαμε ἐντολή, γιὰ νὰ εὐδοκιμήσουμε μὲ τὴν διαφύλαξή της. Ἀπατηθήκαμε, γιατὶ μᾶς φθόνησαν. Ξεπέσαμε, γιατί παραβήκαμε τὴν ἐντολή. Εἴμαστε ἀναγκασμένοι σὲ νηστεία, γιατὶ δὲ νηστεύσαμε, καθὼς ἐξουσιασθήκαμε ἀπ᾿ τὸ δένδρο τῆς γνώσης. Τὴν ἐλάβαμε εὔλογα (τήν ἐντολή τῆς νηστείας), γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε μὲ τὴν τήρησή της αὐτὸ ποὺ χάσαμε μὲ τὴ μὴ διαφύλαξή της. Χρειασθήκαμε Θεὸ ποὺ σαρκώθηκε καὶ πέθανε, γιὰ νὰ ζήσουμε. Νεκρωθήκαμε μαζί Του, γιὰ νὰ καθαρισθοῦμε. Ἀναστηθήκαμε μαζί Του, ἐπειδὴ μαζί Του νεκρωθήκαμε. Συνδοξασθήκαμε, ἐπειδὴ συναναστηθήκαμε Πατέρα καὶ Λόγε καὶ Πνεῦμα ἅγιο. Σὲ σένα ἁρμόζει κάθε δόξα, τιμὴ καὶ ἐξουσία στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΑΔΕΛΦΟΙ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ! Μετά πολλῶν πατρικῶν ἐορτίων εὐχῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας

ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΠΡΕΣΠΩΝ & ΕΟΡΔΑΙΑΣ

531 00 ΦΛΩΡΙΝΑ Τηλ.: 23850/28.860,  

FAX: 23850/28.863 Ἀριθμ. Πρωτ.: 748 ΠΑΣΧΑ 2013